Tak, ale… W czym dzieli, a w czym łączy Europejski Zielony Ład

Jeszcze niedawno emocje sięgały zenitu. Protestujący w wielu miejscach polscy rolnicy wykrzykiwali hasła, wypisane też na transparentach: „Precz z Zielonym Ładem”. Stojący na granicy z Ukrainą żądali też zakazu importu produktów rolnych od wschodniego sąsiada, podciągając wady polityki importowej pod tamtą kwestię. Była też próba okupowania Sejmu przez świeżutko zawiązaną grupę „Orka”, a także marsz 10 maja w Warszawie, gdzie prym wiedli liderzy NSZZ „Solidarność”, niemal niewidoczni przez kilka ostatnich lat.
W komentarzach przypomniano, że rolnicy to przecież grupa społeczno-zawodowa będąca największym beneficjentem unijnych transferów. Od czasu wejścia Polski do UE z funduszy Wspólnej Polityki Rolnej na wieś napłynęło astronomiczne 78 mld euro. Nadal korzystają z unijnych dopłat do produkcji. Nie zabiera ich Zielony Ład. 
Skąd więc te protesty? Odpowiedź w opcji łagodnej brzmi: zmiany zawsze wywołują obawy, czasem lęki, a na lękach żerują politycy. I nie tylko. 

Niejedna twarz lęku

Jednak podłoże protestów jest bardziej złożone, z wieloma podtekstami. Kwestia Zielonego Ładu nie ma tylko jednej twarzy – rolników unijnych. Protestowali też przedstawiciele innych branż, w tym transportu samochodowego. Mniej lub bardziej twarde uwagi i propozycje korekt w Zielonym Ładzie przesłały na ręce Komisji Europejskiej organizacje pracodawców i przedsiębiorców bodaj wszystkich sektorów przemysłowych.